De Telegraaf en de kunst van het niet verantwoorden

‘Die zelfkastijding van NRC!’ Politiek hoofdduider Wouter de Winther van De Telegraaf stak zijn sardonisch vermaak niet onder stoelen of banken afgelopen vrijdagmiddag in zijn podcast Afhameren. ‘NRC, die D66-krant, daar schijnen ze zichzelf nog met een karwats te hebben toegetakeld’, sneerde hij. ‘Alles in het kader van de transparantie.’

Hij liet een korte, betekenisvolle stilte vallen en ook al kon je hem alleen horen, voor me zag ik een zuur gezicht. Transparantie. Gatverdamme, zeg.

Met walging had hij het weekend ervoor NRC (‘een zelfbenoemde kwaliteitskrant, hahaha’) van de mat geplukt. Daar las hij ‘een enorrum epistel’ van de Ombudsman over de wankele producties waarin D66-informateur Hans Wijers VVD-leider Dilan Yesilgöz een ‘leugenaar’ zou hebben genoemd. Er waren fouten gemaakt.

Het zuur borrelde in de slokdarm van De Winther. Hij kon de daghap uit de Haagse sociëteit Nieuwspoort van die dag ervoor alweer bijna proeven. Transparantie. Gatverdamme, zeg.

De Volkskrant kwam afgelopen zaterdag met een uitputtende reconstructie over Wijers-gate, een journalistieke productie om door een ringetje te halen. Wijers had Yesilgöz nooit een leugenaar genoemd. NRC moest diep door het stof en trok drie producties terug. Het dagblad had de indruk gewekt veertien, nee vijftien, bronnen te hebben, maar die waren er bij nader inzien toch niet.

Over NRC ging het de laatste dagen veel in de journalistieke wereld. Maar er was nog een krant die gretig de leugenaar-berichtgeving afdrukte en dat was… De Telegraaf. Alleen doet die nooit aan rectificaties of zelfreflectie (hoe arrogant kun je eigenlijk tegenover je eigen lezers zijn?) en laat dat liever aan andere kranten over, om ze daarmee vervolgens parmantig de maat te nemen.

Telegraaf-hoofdredacteur Kamran Ullah beklaagde zich over de Volkskrant in zijn wekelijkse bericht in zijn eigen krant. Een columnist had het gewaagd om zijn van sterverslaggever naar opiniemaker getransformeerde Wierd Duk ‘een extreemrechtse propagandist’ te noemen. ‘Ik heb er weinig vertrouwen in dat mijn collega aldaar zal ingrijpen’, klaagde Ullah. Tsja, ik heb er ook weinig vertrouwen in dat er een spoortje van reflectie is te vinden op de burelen van De Telegraaf.

Want laat ik nou twee héle afleveringen van Het Land van Wierd Duk hebben geluisterd. Dat zijn bijna twee hele uren contextloos gewauwel over Zwarte Piet, de islam en het gevaar van links. Maar waarin hij ook schaamteloos tekeerging over Ronit Palache, de journalist die hem een week eerder in een tv-uitzending van Dit is de Dag confronteerde met zijn eigen (ik herhaal: eigen) uitspraken uit zijn podcast.

Duk ging dat gesprek niet aan en liep boos en met veel misbaar weg. Vervolgens nam hij kleinzielig revanche in zijn eigen podcast. ‘Palache, uit een elitair Amsterdams milieu. Van wie nota bene een van haar grootvaders, ik meen een opa, oprichter was van de Portugese Synagoge daar in Amsterdam. Die overigens ook een rol speelde in de Joodse Raad, laten we het daar niet over hebben.’ Ik citeer even helemaal zodat Ullah goed de context heeft. ‘Iemand uit dat milieu dus.’ En hierna sleepte hij nog even haar ex en huidige partner erbij.

Die iemand, Ronit Palache, sluit hém, Wierd Duk die vrijwel dagelijks op SBS is te zien, uit. ‘Als je fatsoenlijke stemmen als mij uitsluit, dan heb je meteen de radicalen aan je tafel. En die gaan heel andere dingen zeggen over Joden in de eerste plaats. Die gaan heel andere dingen zeggen over democratie. Die gaan heel andere dingen zeggen over wat er met links moet gebeuren.’

Een ombudsman zou dit kunnen euvel duiden als dreigement. Sowieso als laffe ad hominem, met een flinke dosis antisemitisme. Maar ja, aan ombudsmannen doet De Telegraaf niet.

Bureau van Keken is gratis te lezen. Maar een financiële bijdrage wordt zeer gewaardeerd. U kunt mij steunen via een (kleine) directe donatie via deze link of een lidmaatschap via deze knop. Leden krijgen elke week op dinsdag een column in de mailbox.